Σχετικά με το άρθρο 3 του πρώτου κεφαλαίου, θα σας παρακαλέσω να προσέξετε ορισμένες αντινομίες και θα σας προτείνω στο τέλος της συζήτησης αυτές τις αντινομίες να τις διορθώσετε.
Με βάση το ισχύον δίκαιο -αναφέρομαι στο άρθρο 337 του Ποινικού μας Κώδικα- εάν κάποιος με χειρονομίες ή με προτάσεις που σχετίζονται με ασελγείς πράξεις προσβάλει βάναυσα την αξιοπρέπεια ενός ανήλικου παιδιού, ας πούμε δέκα ετών, τιμωρείται με ποινή φυλάκισης από τρεις μήνες έως δύο χρόνια.

Εάν τώρα το ίδιο πρόσωπο, ο θύτης, είναι πρόσωπο στο οποίο  έχουν αναθέσει τη φροντίδα του ανήλικου παιδιού –και ένα τέτοιο πρόσωπο μπορεί να είναι ο δάσκαλός του ή ο πνευματικός του πατέρας, κληρικός τότε, επειδή είναι επιβαρυμένη μορφή εγκλήματος, τιμωρείται βαρύτερα με ποινή φυλάκισης από έξι μήνες έως πέντε χρόνια.

Με τη ρύθμιση που εισηγείστε στο άρθρο 3, εάν κάποιος έρθει σε επαφή μέσω του διαδικτύου με ανήλικο και κάνει χειρονομίες ή προτάσεις που σχετίζονται με ασελγείς πράξεις, τιμωρείται ακόμη βαρύτερα με ποινή φυλάκισης από δύο έως πέντε έτη. Αυτό, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι μία αντινομία. Διότι η προσβολή της ανηλικότητας είναι βαρύτερη όταν γίνεται με πράξεις πάνω στο σώμα του παιδιού και όχι μέσω του διαδικτύου. Έτσι, έχουμε την αντινομία: Με τις ισχύουσες διατάξεις για πράξεις ασελγείς να τιμωρείται κάποιος με ποινή φυλάκισης τρεις μήνες έως δύο χρόνια ή στην επιβαρυντική περίπτωση που κάποιος είναι προστάτης, φροντίζει το παιδί, να τιμωρείται με ποινή φυλάκισης από έξι μήνες έως πέντε χρόνια και μέσω του διαδικτύου να τιμωρείται αυστηρότερα.

Αντιλαμβάνεστε ότι η προσβολή της ανηλικότητας είναι πολύ πιο έντονη όταν οι χειρονομίες γίνονται πάνω στο σώμα του παιδιού και όχι μέσω του διαδικτύου. Άρα, υπάρχει ένα πρόβλημα εναρμόνισης των ποινών.
Η δεύτερη παρατήρησή μου είναι η εξής. Εάν κάποιος, σύμφωνα με το άρθρο 336 του Ποινικού Κώδικα, χρησιμοποιώντας βία τελέσει ασελγή πράξη σε ανήλικο, τότε τιμωρείται για το έγκλημα του βιασμού με ποινή καθείρξεως από πέντε έως είκοσι έτη.

Εάν τώρα τελέσει την ίδια ασελγή πράξη χωρίς βία, εκμεταλλευόμενος για παράδειγμα τη μέθη του ανήλικου θύματός του, σύμφωνα με όσα προτείνετε στο σχέδιο νόμου στο άρθρο 3, τιμωρείται με κάθειρξη από δέκα έως είκοσι έτη. Αυτή είναι η κατάχρηση σε ασέλγεια. Έχουμε και πάλι μια σοβαρότατη αντινομία, διότι ο βιασμός κατά το 336 για να τελεστεί, απαιτεί χρήση βίας. Και αυτό είναι βαρύτερο έγκλημα από την κατάχρηση σε ασέλγεια.

Άρα, λοιπόν, για την κατάχρηση σε ασέλγεια, δεν μπορεί να έχουμε ποινή φυλάκισης δέκα έως είκοσι ετών και για την άσκηση βίας που οδηγεί σε ασελγή πράξη να έχουμε ποινή φυλάκισης πέντε έως είκοσι ετών. Υπάρχει αντινομία. Γι’ αυτό και ο Ποινικός μας Κώδικας στη βασική μορφή του βιασμού προβλέπει ποινές καθείρξεως πέντε έως είκοσι ετών και για την κατάχρηση σε ασέλγεια μικρότερη, πέντε έως δέκα ετών. Πρέπει και εδώ να υπάρξει εναρμόνιση των ποινών. Είναι λάθος.

Τέλος, η χρήση βίας για την τέλεση ασελγών χειρονομιών σε έναν νέο δεκαπέντε έως δεκαοκτώ ετών τιμωρείται πλημμεληματικώς. Στο σχέδιο νόμου σας, όταν οι ίδιες πράξεις γίνονται λόγω καταχρήσεως της ανικανότητας του ανηλίκου, τιμωρούνται με κάθειρξη. Πάλι έχουμε αντινομία.
Άρα, κλείνω με την εξής παρατήρηση. Εάν θέλετε να επιμείνετε στις ποινές και στην τυποποίηση των εγκλημάτων, όπως τις εισηγείστε στο άρθρο 3 του σχεδίου νόμου σας, πρέπει να τροποποιήσετε και το άρθρο 336 του Ποινικού Κώδικα για να υπάρξει εναρμόνιση ποινών. Θα σας δώσω ένα σχετικό σχέδιο για να το έχετε υπόψη σας. Δεν μπορεί σε εγκλήματα ηπιότερης απαξίας να προβλέπονται βαρύτερες ποινές απ’ ό,τι σε εγκλήματα με πολύ μεγαλύτερη απαξία.

Κύριε Πρόεδρε, θα κλείσω με ορισμένες παρατηρήσεις οι οποίες αφορούν τα μέτρα αποσυμφόρησης των φυλακών.
Κύριε Υπουργέ, είχα την ευκαιρία να δώσω μαζί με άλλους συναδέλφους μου συνέντευξη Τύπου σχετικά με τα μέτρα που είχατε ανακοινώσει -και τώρα περιλαμβάνονται στο σχέδιο νόμου σας- και είχα πει ότι υπάρχουν και θετικές εκδοχές, θετικές προτάσεις, στο σχέδιο νόμου που εισηγείστε.

Πολλά από αυτά τα μέτρα έχουν εφαρμοσθεί και στο παρελθόν. Παρά το γεγονός, όμως, ότι έχουν εφαρμοστεί από την πολιτεία αρκετές φορές, δεν έχουν επιλύσει το πρόβλημα της συμφόρησης των φυλακών. Άρα, λοιπόν, εγείρεται ένα θέμα αποτελεσματικότητας των μέτρων μας.
Αυτά τα μέτρα συνήθως ανακοινώνονται όταν υπάρχει πρόβλημα συμφόρησης. Έτσι, εφαρμόζονται μία ορισμένη χρονική περίοδο και εφάπαξ, προκειμένου να αποσυμφορηθούν οι φυλακές, και σε άλλες περιόδους που δεν έχουμε προ των οφθαλμών μας αυτό το πρόβλημα, οι ίδιες διατάξεις δεν ισχύουν για άλλους κρατουμένους. Ως εκ τούτου, είναι και άδικα. Άρα, λοιπόν, πρέπει να κάνουμε μία επέμβαση που να συνιστά διαρκή λύση.

Θα σας δώσω, λοιπόν, μία-δύο ιδέες. Ένα μεγάλο μέρος των ποινικών κρατουμένων είναι οι υπόδικοι.
(Στο σημείο αυτό χτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)
Κύριε Πρόεδρε, σας παρακαλώ, δώστε μου ακόμη δύο λεπτά.
Η συμφόρηση, δηλαδή, των φυλακών σε ένα μεγάλο μέρος οφείλεται και στους υποδίκους. Γιατί προκύπτει μεγάλος αριθμός υποδίκων; Εξαιτίας της διατύπωσης του άρθρου 282 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Η τελευταία περίπτωση του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας -άρθρο 282- είναι περίπτωση ασαφώς διατυπωμένη. 

Δίδει τη δυνατότητα στις ανακριτικές αρχές να διατάξουν την προφυλάκιση, την προσωρινή κράτηση, εάν κρίνουν ότι υπάρχει ιδιαιτερότητα στην τέλεση του κακουργήματος από το δράστη. Η ιδιαιτερότητα, όμως, στην τέλεση του κακουργήματος, είναι, ξέρετε, κάτι πάρα πολύ ασαφές.
Έτσι, λοιπόν, οι ανακριτικές αρχές σχεδόν σε κάθε κακούργημα, ακόμα κι αν μετά τα δικαστήρια επιβάλλουν ποινές φυλάκισης, δηλαδή αντιμετωπίσουν την πράξη ως πλημμέλημα, στέλνουν τους δράστες προσωρινή κράτηση.

Η γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να τροποποιηθεί το 282 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και να υπάρξουν σαφέστερες προϋποθέσεις. Παραδείγματος χάρη, να επιβάλλονται οι συνθήκες προσωρινής κράτησης για κακουργήματα ιδιαίτερης βαρύτητας, που πρέπει να περιγράφονται συγκεκριμένα από το νομοθέτη. Για κακουργήματα ιδιαίτερης βαρύτητας!

Επίσης θα έπρεπε αυτός ο οποίος για πρώτη φορά κατηγορείται, να έχει διαφορετική μεταχείριση από κάποιον άλλο, που έχει τελέσει και στο παρελθόν εγκληματική πράξη.

Κύριε Υπουργέ, θέλω να σας προτείνω και κάτι ακόμη. Αφορά τους μικροδιακινητές ναρκωτικών ουσιών, που είναι και χρήστες. Ο Ν.3459, ο νόμος για τα ναρκωτικά, προβλέπει σωστά στο άρθρο 30, ότι λόγω της εικαζόμενης μειωμένης ενοχής τους, αφού είναι χρήστες ναρκωτικών, επιβάλλονται πλημμεληματικές ποινές ή και απολύονται με ορισμένους όρους, γιατί το Ποινικό μας Δίκαιο τους αντιμετωπίζει ως ασθενείς. Και είναι ορθή η πρόβλεψη του άρθρου 30.
Έρχεται, όμως, η νομολογία μας και ανεξαρτήτως του ότι ο νομοθέτης ορίζει στο άρθρο 30 ότι αυτοί τιμωρούνται με πλημμεληματικές ποινές,  θεωρεί τη φύση των εγκλημάτων αυτών  κακουργηματική και διατάσσει την προφυλάκισή τους έτσι κι αλλιώς. Αυτό είναι λάθος.

Θα πρέπει, λοιπόν, να προσθέσουμε μία διάταξη στον Ν.3459, στο άρθρο 30, παράγραφος 4  που να ορίζει ότι: «ο ποινικός χαρακτήρας των πράξεων που τυποποιούνται στο άρθρο αυτό, άρθρο 30, παράγραφος 4 του Ν. 3459, κρίνεται από τις απειλούμενες στις περιπτώσεις β’ και γ’ ποινές, σύμφωνα με το άρθρο 18 του Ποινικού μας Κώδικα». Το άρθρο 18 του Ποινικού μας Κώδικα προβλέπει ποιες είναι οι ποινές ανάλογα με τη διαβάθμιση των εγκλημάτων.

Άρα, λοιπόν, θα πρέπει να κρίνεται η φύση, ο ποινικός χαρακτήρας αυτών των εγκλημάτων με βάση τη γενική διάταξη του άρθρου 18. Τέτοιου είδους μέτρα μπορούν να δώσουν λύσεις στο διηνεκές. Εξετάστε τα. Έχω την εντύπωση ότι και μέχρι το τέλος της συζήτησης μπορούμε να κάνουμε βελτιώσεις.
Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε, για την ανοχή σας.
(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.)