Στην Παλαιστίνη κορυφώνεται ένα δράμα, κρίνεται η τύχη ενός ανέστιου λαού, διακυβεύεται η ειρήνη στην περιοχή και δοκιμάζεται η σοβαρότητα των διακηρύξεων του πολιτισμένου κόσμου και των ισχυρών εθνών υπέρ της ελευθερίας των λαών, υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Στις διεθνείς σχέσεις πάντοτε ίσχυε ο κανόνας ότι οι ισχυροί επιβάλλουν την θέλησή τους και τα συμφέροντά τους. Αυτό όμως που γίνεται σήμερα ίσως ξεπερνά κάθε ιστορικό προηγούμενο.
Ο κυνισμός είναι ωμός και η αντίθεση της πράξης στα διακηρυσσόμενα απροσχημάτιστη. Όσο περισσότερο ορκίζονται οι ισχυροί της γης στις πανανθρώπινες αξίες και στις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου, τόσο πιο βάρβαρα παραβιάζουν τους όρκους τους ή επιτρέπουν άλλους να διαχειρίζονται την ανθρώπινη μοίρα ως κάτι παντελώς δευτερεύον για τα συμφέροντά τους.
Αποτελεί χυδαία ειρωνεία να καταλύεται στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων η ανεξαρτησία ενός κράτους (Γιουγκοσλαβία) από την επέμβαση των ισχυρών του πλανήτη με στρατιωτική βία, ενώ την ίδια ώρα γράφουν στα υποδήματα της αδιαφορίας τους το δράμα ενός λαού που ζητάει το ελάχιστο : Λίγα μέτρα γης για να ορίσει την ελευθερία του.
Ο κ. Ανάν μπορεί να είναι υπερήφανος γιατί εκδίδει αποφάσεις που δεν τηρούνται, ο κ. Σαρόν μπορεί να είναι ήσυχος γιατί τα διεθνή δικαστήρια δικάζουν εγκληματίες όπως ο Μιλόσεβιτς και προσποιούνται πως δεν γνωρίζουν την ύπαρξη πραγματικών σφαγέων, ο κ. Μπους μπορεί να είναι ικανοποιήμενος ότι η ηγέτιδα χώρα του επιτελεί το χρέος της και η Ευρωπαϊκή Ένωση αναρωτιέται μονίμως έκπληκτη που είναι οι ρόλοι που της ανήκουν.
΄Ο,τι απομένει είναι η προσπάθεια και η θυσία ενός λαού που μόνος του αναζητά την ελάχιστη δικαίωση. Και θα το πετύχει.
AΠΡΙΛΙΟΣ 2002