Μετά την προσθήκη του Σύριζα στις μνημονιακές δυνάμεις, το κρίσιμο ερώτημα για τις επικείμενες, φθινοπωρινές εκλογές είναι τι ακριβώς θα κριθεί σε αυτές. Ποιές διαφορετικές, συγκρουόμενες μεταξύ τους στρατηγικές θα κληθούν να κρίνουν οι ψηφοφόροι και να διαλέξουν; Φαντάζει λογική η απάντηση ότι οι Έλληνες θα κληθούν να επιλέξουν ανάμεσα στη στρατηγική των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων, που ακολουθούν στην αντιμετώπιση της κρίσης τον ίδιο δρόμο, που άνοιξε το 2010 και στην στρατηγική όσων προτείνουν τον εθνικό απομονωτισμό και το εθνικό νόμισμα.
Ωστόσο , φαίνεται πως, μέχρι στιγμής, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού απορρίπτει τη στρατηγική του εθνικού απομονωτισμού. Μπορεί, συνεπώς, να συμπεράνει κάποιος, ότι οι επιλογές των εκλογέων και η ανακατανομή των συσχετισμών αφορούν, καταρχήν, το εσωτερικό των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Αλλά, αν το διακύβευμα που θα υποδειχθεί στους πολίτες είναι το ποιος θα εφαρμόσει καλύτερα το νέο μνημόνιο, τότε εκλογές δεν χρειάζονται, αφού από τώρα θα μπορούσε να σχηματισθεί κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ των κομμάτων της ευρωπαϊκής στρατηγικής. Τα μνημόνια δεν αποτέλεσαν και δεν αποτελούν την οριστική απάντηση στην κρίση, πρώτον, γιατί ρυθμίζουν επιλεκτικά μια δέσμη δημοσιονομικών, ασφαλιστικών προβλημάτων και θεμάτων ανταγωνισμού και, δεύτερον, γιατί τα πιο σημαντικά προβλήματα, που ως αιτίες αναπαράγουν την κρίση, μένουν αρρύθμιστα, αναπάντητα και άλυτα. Επιπλέον, η επιβολή λύσης στα μνημονιακά ρυθμιζόμενα προβλήματα, γίνεται με απογοητευτικά αντικοινωνικό και αντιαναπτυξιακό τρόπο.
Οι εκλογές θα έχουν νόημα, αν το ερώτημα που θα κληθούν να απαντήσουν οι πολίτες είναι ποιά ή ποιές πολιτικές δυνάμεις διαθέτουν σαφές και ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο για όλα τα μεγάλα θέματα πέραν αυτών του μνημονίου. Ποιες, δηλαδή, πολιτικές δυνάμεις προτείνουν αρθρωμένο εθνικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με αναπτυξιακά χαρακτηριστικά, για τη ριζική αλλαγή στο κράτος, τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία και τους πολιτικούς θεσμούς. Στα θέματα αυτά κρύβονται οι αιτίες για την ελληνική παθογένεια, οι αιτίες για την παραγωγή και αναπαραγωγή της κρίσης.
Ποιοι μπορούν να προτείνουν ένα τέτοιο προοδευτικό-ριζοσπαστικό σχέδιο για να βγούμε οριστικά από την κρίση; Η μεταπολιτευτική ιστορία δείχνει, παρά τις ασυνέχειες και τις υπαναχωρήσεις, ότι τέτοιες δυνάμεις βρίσκονται διάσπαρτες στον αποδομημένο χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Θα μπορέσουν να βγουν στο προσκήνιο, εκφράζοντας ένα νέο πνεύμα ριζοσπαστικού διαφωτισμού και να επιχειρήσουν τις αναγκαίες διαρθρωτικές τομές και μεταρρυθμίσεις, στο πλαίσιο του νέου εθνικού σχεδίου αναδιοργάνωσης της χώρας; Οι επικείμενες εκλογές θα μας δώσουν τις πρώτες ενδείξεις. Όπως θα μας δώσουν τις πρώτες ενδείξεις, αν οι δυνάμεις που θα απομείνουν γύρω από τον σημερινό πρωθυπουργό θα συγκρουσθούν με τα εθνικολαϊκιστικά στερεότυπα και τις ιδεοληψίες της πολιτικής τους παράδοσης, ώστε να στηρίξουν με συνέπεια το εθνικό αναγεννησιακό σχέδιο.