Το φασιστικό φαινόμενο
* Η δολοφονία στην Αμφιάλη επαναφέρει με τραγικό τρόπο στο προσκήνιο την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής από το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Πώς κρίνετε τις κινήσεις των κομμάτων μέχρι τώρα και ποια είναι η πρότασή σας για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η Χρυσή Αυγή;
– Να προσέξουμε τις ιστορικές αναλογίες της σημερινής Ελλάδας με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Ο φασισμός χτυπά την πόρτα μας και δείχνουμε αδύναμοι να αντιδράσουμε. Η Χρυσή Αυγή εισήλθε ορμητικά στο πολιτικό προσκήνιο με το αποτρόπαιο πρόσωπό της, επειδή οι ασκούμενες πολιτικές παράγουν καταιγιστικά συναισθήματα ταπείνωσης και απόγνωσης σε μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η αντιμετώπιση του σύγχρονου φασιστικού φαινομένου στον τόπο μας δεν μπορεί να στηριχθεί τόσο σε νομικές μεθοδεύσεις όσο, κυρίως, στην ανατροπή και ριζική μεταβολή της πολιτικής που διαλύει τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό της χώρας.
* Πολλοί εκτιμούν ότι η θεωρία των δύο άκρων, στην οποία πατάει κυρίως η Ν.Δ., και η προσπάθεια να εξισωθεί η ωμή βία της Χρυσής Αυγής με τον ακτιβισμό κομματιών της Αριστεράς επί της ουσίας νομιμοποιεί τη Χρυσή Αυγή. Συμφωνείτε;
– Η θεωρία των δύο άκρων και ειδικότερα η εξίσωση της Χρυσής Αυγής με την αξιωματική αντιπολίτευση είναι μια επικίνδυνη και ανιστόρητη θεωρία.
* Είναι το υπάρχον πολιτικό σύστημα, έπειτα από τέσσερα χρόνια κρίσης, που αδυνατεί να ανακόψει την άνοδο της Χρυσής Αυγής ή έχουν βάση τα σενάρια που «σπρώχνουν» περί μετεκλογικής συνεργασίας Ν.Δ.-Χρυσής Αυγής; Σας θυμίζω το γραμματέα της κυβέρνησης και σύμβουλο του κ. Σαμαρά, Τάκη Μπαλτάκο, που είχε μιλήσει για «απευκταίο αλλά όχι απίθανο σενάριο», αλλά και την αμηχανία της Ν.Δ. να καταδικάσει εγκαίρως την επίθεση μελών της Χρυσής Αυγής κατά των μελών του ΚΚΕ στο Πέραμα.
– Είναι γνωστό ότι υπάρχουν μέσα στην κυβέρνηση και στο σύστημα συμφερόντων που τη στηρίζει ακραίοι και πολιτικά ιδιοτελείς κύκλοι, που κλείνουν το μάτι στη Χρυσή Αυγή. Αυτοί οι κύκλοι στερούνται εθνικής αυτογνωσίας και ιστορικής μνήμης. Τα παιχνίδια που παίζουν με τη Χρυσή Αυγή μπορεί να οδηγήσουν σε ακρωτηριασμό της Δημοκρατίας. Θυμίζω ότι σε ανάλογες συνθήκες οξείας οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, μετά τη χρεοκοπία του 1932, η τότε Δεξιά οδήγησε στην παλινόρθωση της μοναρχίας και το φλερτ με τον Ιωάννη Μεταξά στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Τα γνήσια εγγόνια της 4ης Αυγούστου απαγορεύεται να είναι δυνάμει συνομιλητές οποιουδήποτε κόμματος που δηλώνει προσηλωμένο στη δημοκρατική νομιμότητα.
* Γράψατε πρόσφατα για την «Κεντροαριστερά του απόντος νοήματος». Διαφωνείτε με την ανάγκη να καλυφθεί από ένα νέο κόμμα ο χώρος ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ, ή θεωρείτε ότι τα πρόσωπα που εμφανίζονται ως πρωταγωνιστές του διαλόγου αδυνατούν να διαδραματίσουν αυτόν το ρόλο;
– Είναι απολύτως αναγκαίο και επείγον να ανασυγκροτηθεί ο χώρος της Κεντροαριστεράς. Είναι αδιανόητο να παραμένει ανάπηρο το αντιπροσωπευτικό σύστημά μας, καθώς ο πλειοψηφικός χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού δεν διαθέτει σοβαρή πολιτική εκπροσώπηση. Η ευστάθεια του πολιτικού μας συστήματος απαιτεί, μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, τη διαμόρφωση ενός νέου και ελπιδοφόρου συνασπισμού κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, μιας αξιόπιστης συμμαχίας, που θα έχει ιδεολογική αναφορά στις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού και προγραμματική επιδίωξη να οδηγήσει τη χώρα και τους πολίτες στην έξοδο από την κρίση. Προκύπτει, συνεπώς, το ερώτημα: Ποιοι μπορούν να συμμετάσχουν στο εγχείρημα για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς; Δεν μπορούν, προφανώς, να συμμετάσχουν όσοι ψελλίζουν διάφορα για την Κεντροαριστερά, ενώ στην πράξη εφαρμόζουν ή συμφωνούν με την άσκηση της πιο δεξιάς και αδιέξοδης πολιτικής.
* Πιο συγκεκριμένα: Εχουν το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ, οι κινήσεις και τα πρόσωπα του χώρου τη δύναμη να συγκροτήσουν τον τρίτο πόλο, ή αναζητούν απλώς τον τρόπο διάσωσής τους στο δρόμο προς τις εκλογές;
– Οσοι συμμετάσχουν στην προσπάθεια για τη διαμόρφωση του λεγόμενου τρίτου πόλου, δηλαδή του δημοκρατικού σοσιαλιστικού πόλου, πρέπει να έχουν πολιτικά κίνητρα και όχι προσωπικά. Για ορισμένους υπάρχουν οι αποδείξεις: αν ήθελαν να επιβιώσουν ή να διασωθούν πολιτικά δεν θα συγκρούονταν με το κόμμα τους και τις πολιτικές των δανειστών.
* Εκλογικά σενάρια. Μέσα στο 2013, Μάιος του 2014 τριπλές εκλογές, φθινόπωρο του 2014 πριν από την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ή εξάντληση της τετραετίας; Ποιο προκρίνετε και τι προβλέπετε;
Τέλος εποχής…
– Εκτιμώ ότι υπάρχουν πιθανότητες εκλογών μέσα στο τρέχον έτος.
* Υπογράψατε, ως μέλος της κυβέρνησης Παπανδρέου, το πρώτο Μνημόνιο. Είχατε προτείνει τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών για την επανανομιμοποίηση της τότε κυβέρνησης, αλλά δεν είχατε εισακουστεί. Περίπου τέσσερα χρόνια μετά, η κοινή γνώμη ακούει δύο βασικές προτάσεις. Μία της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ για συνέχιση του ίδιου δρόμου -ο κ. Σαμαράς είπε προχθές ότι θα χρειαστούμε έξι χρόνια για να επιστρέψουμε στην προ κρίσης εποχή- και μία του ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι η θέση σας;
– Η ιστορία της τελευταίας τριετίας θα γραφτεί όταν μιλήσουν όλοι οι πρωταγωνιστές. Ακόμη υπάρχουν άγνωστες πτυχές. Πράγματι, είχα ζητήσει πολύ έγκαιρα, με δηλώσεις μου στις αρχές Ιουλίου του 2010, να προσφύγει η τότε κυβέρνηση στην ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Γιατί η πολιτική που θα ασκούσε η κυβέρνηση, με απαίτηση των δανειστών, δεν είχε καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση. Τότε, όχι μόνο δεν εισακούστηκα, αλλά δέχθηκα επιθέσεις του υπουργικού συμβουλίου, μερίδας του Τύπου και πολιτών. Η συνέχεια είναι γνωστή: Η χώρα μπήκε στο θανατηφόρο σπιράλ της ύφεσης, της ανεργίας, της διάλυσης του οικονομικού και κοινωνικού ιστού. Η καταστροφή, που με συνέπεια υποστηρίζει και σήμερα ο μεταμορφωμένος οβιδιακά κ. Σαμαράς, πρέπει να σταματήσει. Η χώρα, οι πολίτες δεν αντέχουν άλλο! Χρειαζόμαστε ένα νέο ξεκίνημα, μέσα από τα ερείπια, χωρίς ρητορικές εξάρσεις, με μόνο μέτρο την ηθική τής ευθύνης και εργαλείο μια ριζικά διάφορη πολιτική. Υπάρχουν εναλλακτικές στρατηγικές στην Ευρωζώνη! Αρκεί να αντιμετωπίσουμε το φόβο που μας φώλιασαν στην ψυχή οι διεθνείς και εγχώριοι προπαγανδιστές του μονοδρόμου, αρκεί να ξαναβρεί το αντιστασιακό του ήθος ο Ελληνας, καταργώντας την «αγανάκτηση του καναπέ». Δεν υπάρχουν λύσεις εύκολες! Υπάρχουν, όμως, λύσεις που διασώζουν τη συλλογική και ατομική μας αξιοπρέπεια!