Το φαινόμενο αναπαράγεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο την ώρα που η Ελλάδα διεξάγει «πόλεμο» για την οικονομική της σωτηρία. Η τριμερής κυβέρνηση σχηματίστηκε μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, με σκοπό -υποτίθεται- να διαπραγματευτεί με την τρόικα. Αυτό δήλωναν προεκλογικά οι επικεφαλής των τριών κομμάτων.
Εδώ και τρεις μήνες παρακολουθούμε έναν καταιγισμό δηλώσεων και εικόνων για συσκέψεις. Δείχνουν ότι διαπραγματεύονται οι τρεις αρχηγοί μεταξύ τους και όλοι μαζί με τους δανειστές. Αλλά τι «διαπραγματεύονται»; Οσα -υποτίθεται ότι- διαπραγματεύονται είναι μέτρα, τα οποία έχουν ήδη αποδεχτεί και υπογράψει στο πλαίσιο του δευτέρου μνημονίου οι δύο από τους τρεις αρχηγούς. «Διαπραγματεύονται» να μην υπάρξουν οριζόντιες περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις. Αλλά ήδη συμφωνήθηκε με την τρόικα τουλάχιστον τα 7 δισ. από τα 11,5 δισ. περικοπών να προέρχονται από το εισόδημα μισθωτών και συνταξιούχων. Αρα, οι οριζόντιες περικοπές είναι δεδομένες. Δηλώνουν ότι «διαπραγματεύονται» το δικαιότερο χαρακτήρα των μέτρων. Αλλά τα μέτρα που σχεδιάζουν πλήττουν τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Δηλώνουν ότι θα διαπραγματευτούν την επιμήκυνση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, αφού πρώτα εφαρμόσουν τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν από το δεύτερο μνημόνιο. Το ζητούμενο, όμως, για τη χειμαζόμενη ελληνική οικονομία και τους καταρρέοντες Ελληνες πολίτες είναι να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο, όχι να διαχυθούν στο χρόνο οι αρνητικές συνέπειές του.
Η έννοια της διαπραγμάτευσης έχει ήδη μεταστραφεί στο δημόσιο λόγο στο ακριβώς αντίθετό της. Σημαίνει υποταγή.
Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, αν δηλαδή χάσουν τη ψυχή τους, τότε η πολιτική εκπίπτει και -το χειρότερο- χάνει τη διάνοια και το πνεύμα του ο πολίτης. Χάνει την ηθική και διανοητική του δύναμη να αλλάξει τα πράγματα. Αν σε αυτό προστεθεί η αφόρητη απελπισία των ανθρώπων για την πραγματική τους κατάσταση, τότε φαντάζει πιθανό να ζήσουμε μια ελληνική «νύχτα των κρυστάλλων».
Η διόγκωση του αριθμού των απεγνωσμένων πολιτών και η εξαΰλωση των αξιών και των νοημάτων ωθεί τους ανθρώπους στην υιοθέτηση των πιο ακραίων αντισυστημικών συμπεριφορών. Η εξολόθρευση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας έχει νομιμοποιήσει ιστορικά αρκετές φορές τον κοινωνικό και πολιτικό εκφασισμό. Αν δε θέλουμε να ζήσουμε μια νέα τραγωδία της Δημοκρατίας μας, πρέπει το συντομότερο δυνατό να αλλάξουμε ριζικά πολιτική συμπεριφορά και εθνικές διεκδικήσεις.